Dit artikel is bedoeld om de details van vloeistoftherapie voor katten uit te leggen. Vloeistoftherapie is om veel verschillende redenen een veel voorkomende behandeling voor katten. Dit artikel vat de belangrijkste aspecten van vloeistoftherapie samen op een manier die gemakkelijk te begrijpen is voor kattenverzorgers.

Wat is vloeistoftherapie voor katten?

Vloeistoftherapie betekent doorgaans het toedienen van steriele vloeistoffen aan katten, door middel van injectie met behulp van een injectienaald . Deze vloeistoffen zijn nodig voor katten die zich om verschillende redenen ziek voelen, hieronder vermeld. Vloeistoftherapie is een van de belangrijkste en meest effectieve manieren waarop de diergeneeskunde katten met bepaalde problemen kan behandelen.

Hoe wordt vloeistoftherapie aan katten gegeven?

Er zijn vier manieren waarop vloeistoftherapie kan worden toegediend.

1. Intraveneuze vloeistoftherapie

Dit moet door een dierenarts worden opgezet en is de snelste, effectieve en directe manier om vloeistoftherapie toe te dienen. Het geven van vloeistoffen is een belangrijk onderdeel van de kritieke zorg in situaties waarin katten ernstig ziek zijn.

Er is vasculaire toegang nodig, d.w.z. een manier om rechtstreeks in de bloedbaan te injecteren. Daarom wordt dit alleen door dierenartsen uitgevoerd. Een intraveneuze canule (of iv-katheter) wordt ingebracht, meestal in de hoofdader (in het voorste been), of in de vena saphena (in het achterbeen) of af en toe in de halsader (in de nek).

De katheter is vastgezet (meestal met verband) en aangesloten op een plastic leiding die is aangesloten op een plastic zak met de steriele vloeistoffen (dat wil zeggen dat ze vrij zijn van alle infectieuze agentia zoals bacteriën, virussen of schimmels).

De vloeistoffen kunnen door middel van de zwaartekracht in de ader stromen, maar meestal worden de plastic leidingen door een door elektriciteit aangedreven vloeistofpomp geleid die een nauwkeurige meting van de hoeveelheid en snelheid van de vloeistoffen mogelijk maakt.

De vloeistoffen worden rechtstreeks in de ader van de kat geïnjecteerd en komen onmiddellijk in de bloedbaan terecht, en van daaruit in de interstitiële vloeistof, het vocht van levend weefsel, overal in het lichaam.

2. Subcutane vloeistoftherapie

De steriele vloeistoffen kunnen direct onder de huid van de kat worden geïnjecteerd ; de gebruikelijke injectieplaats is de achterkant van de nek van de kat. De huid is hier los, rond het nekvel van de kat, en katten vinden injecties in dit gebied over het algemeen niet erg.

Subcutane vloeistoffen bereiken langzamer de bloedbaan en vervolgens de interstitiële vloeistof in vergelijking met intraveneuze vloeistoffen, omdat de vloeistoffen vanuit het gebied onder de huid in de bloedbaan moeten worden opgenomen, en dit kan enkele uren duren. Bovendien, als een kat uitgedroogd is, is de bloedtoevoer naar de onderhuidse gebieden slecht en kan de opname van de vloeistoffen zelfs nog langer duren.

york chocolade kat

Subcutane vloeistoftherapie kan door dierenartsen worden gebruikt in situaties waarin ze geen toegang hebben tot de ader van het dier (bijvoorbeeld een onrustig dier) en het wordt vaak gebruikt als onderdeel van vochttherapie thuis door eigenaren die hun eigen katten behandelen (bijvoorbeeld voor chronisch nierfalen). Er wordt gebruik gemaakt van hetzelfde type plastic zak en plastic slang, en deze wordt aangesloten op de injectienaald die in de achterkant van de nek van de kat wordt geïnjecteerd.

De vloeistof druppelt door de naald in het onderhuidse gebied door de zwaartekracht. Als alternatief kan de vloeistof uit de plastic zak in een grote injectiespuit worden opgezogen en vervolgens rechtstreeks in het subcutane gebied worden geïnjecteerd.

3. Intra-Osseus-vloeistoftherapie

Steriele vloeistoffen kunnen ook rechtstreeks in het midden van de botten van een kat worden geïnjecteerd , in de beenmergholte, waar het snel in de bloedsomloop wordt opgenomen. Dit is bijna net zo effectief als intraveneuze toediening en wordt meestal gebruikt bij kleine dieren waarbij het onmogelijk is intraveneuze toegang tot stand te brengen.

Er moet een speciaal type naald worden gebruikt om in het intra-osseusgebied te injecteren, en vervolgens kan de vloeistof worden toegediend via een injectiespuit of vanuit de zak worden ingedruppeld.

4. In theorie kan vloeistoftherapie ook oraal worden gegeven

(Bijvoorbeeld elektrolytoplossingen die oraal aan katten worden gegeven bij herstel van spijsverteringsstoornissen), maar dit valt meestal niet onder de algemene term vloeistoftherapie.

Gebruik van vloeistoftherapie voor katten

Bij katten wordt vloeistoftherapie toegepast in elke situatie waarin een kat extra vocht nodig heeft. De meest voorkomende aandoeningen waarbij vloeistoftherapie noodzakelijk is, zijn:

1. Uitdroging (met veel mogelijke redenen hiervoor, waarvan sommige hieronder worden vermeld)
2. Chronisch nierfalen (chronische nierziekte)
3. Vergiftiging
4. Maagdarmstelselaandoeningen
5. Instorting vanwege vele mogelijke oorzaken
6. Hypovolemische shock vanwege vele mogelijke oorzaken
7. Zonnesteek
8. Chirurgie – tijdens en na de anesthesie
9. Metabolische crises, zoals hypoglykemie of diabetes mellitus
10. Reanimatie bijv. na instorting

Hoe vaak komt vloeistoftherapie voor?

Vloeistoftherapie wel heel gewoon , die om uiteenlopende redenen dagelijks in veterinaire ziekenhuizen worden uitgevoerd. Thuisgebaseerde vloeistoftherapie wordt steeds vaker toegepast als aanvulling op de behandeling van chronische nierziekten.

Hoe beslissen dierenartsen dat vloeistoftherapie bij katten nodig is?

Uw DVM-dierenarts zal een besluitvormingsproces doorlopen om te bepalen of een kat vloeistoftherapie nodig heeft.

1. Gedetailleerde anamnese

Wanneer u met uw kat naar de dierenarts gaat, de dierenarts zal elk aspect van het leven en de gezondheidszorg van uw kat bespreken , om een ​​volledige achtergrond te krijgen van het huidige probleem van uw kat.

Dit omvat vragen die betrekking hebben op de vochtbalans van uw kat, zoals hoeveel uw kat drinkt en eventuele tekenen die tot vochtverlies kunnen leiden (zoals braken of diarree), evenals het patroon van de urineproductie.

2. Lichamelijk onderzoek

Uw dierenarts zal dat doen controleer uw kat zorgvuldig en let op eventuele fysieke tekenen van ziekte en let vooral op de hydratatiestatus van uw kat.

Als een kat ernstig uitgedroogd is (meer dan 10%), zal de huid opzwellen als er zachtjes in een huidplooi wordt geknepen (dat wil zeggen dat de huid in een tentachtige positie blijft in plaats van onmiddellijk plat te worden, zoals het geval zou moeten zijn in een normaal gehydrateerde kat). kat). De hartslag wordt gecontroleerd.

De slijmvliezen (bijvoorbeeld het tandvlees) worden beoordeeld; deze zijn droog en plakkerig bij een uitgedroogde kat, als gevolg van verminderde doorbloeding. Er wordt gekeken naar de capillaire refill-tijd: deze geeft informatie over de bloedtoevoer naar het tandvlees.

Het lichaamsgewicht van uw kat wordt geregistreerd, omdat dit een belangrijk onderdeel is van de berekeningen die moeten worden uitgevoerd om te bepalen hoeveel vocht moet worden toegediend.

Al deze kenmerken worden herhaaldelijk door een arts beoordeeld wanneer een kat in een dierenziekenhuis intraveneuze vloeistoffen krijgt toegediend.

3. Routinematig bloedonderzoek

Het is waarschijnlijk dat uw dierenarts-arts ook bloedonderzoek kan uitvoeren, inclusief hematologie (bloedbeeld, meten van rode bloedcellen en andere aspecten) en biochemie profielen, om meer te weten te komen over de innerlijke stofwisseling van uw kat.

Dit omvat vaak een gepakt celvolume (PCV), wat een handige manier is om de hydratatietoestand van een kat te bepalen. Het wordt vaak gebruikt om het vloeistofvolume te berekenen dat nodig is om een ​​kat te rehydrateren. Dit wordt beoordeeld aan de hand van het totale eiwitgehalte in het bloed en het albuminegehalte, als een manier om de nodige berekeningen te maken.

De bloedkalium kan worden gemeten ; in sommige gevallen is kaliumsuppletie een belangrijk onderdeel van de vloeistoftherapie als de kaliumspiegels in het bloed van een kat te laag zijn. Andere elektrolyten kunnen ook worden gemeten en het zuur-base-evenwicht kan worden beoordeeld.

Al deze informatie is nuttig bij het bepalen welk type vloeistof moet worden toegediend, in welke snelheid en in welke hoeveelheid.

4. Andere tests

Uw dierenarts kan de bloeddruk van uw kat meten. Een kat met een lage bloeddruk (hypotensie) heeft een andere hoeveelheid vocht nodig dan een kat met een normale bloeddruk.

Welk type vloeistof wordt gebruikt bij vloeistoftherapie voor katten?

Er zijn verschillende soorten steriele vloeistoffen die worden gebruikt voor vloeistoftherapie. Ze zitten allemaal in plastic containers: meestal in afgesloten plastic zakken, met daarin 500 ml of 1000 ml vloeistof. Soms komen ze in plaats daarvan in zachte plastic flessen.

De zakken bevinden zich meestal in een buitenste plastic zak die moet worden geopend om toegang te krijgen tot de hoofdzak met vloeistoffen. Dit wordt handmatig opengescheurd, zoals het verwijderen van de buitenverpakking van een kruideniersartikel. Dit is om de zak met vloeistoffen tijdens het transport steriel en beschermd te houden.

De zakjes hebben aan de basis verschillende ingangspunten, zoals kleine uitstekende tepels. Er zijn twee belangrijke toegangspunten.

• Een bredere opening die wordt doorboord door de toedieningsset (de buis om de vloeistof naar het dier te brengen)
• Een smallere opening met een flexibel plastic/rubber diafragma dat kan worden gebruikt om medicijnen en andere stoffen in de zak met steriele vloeistoffen te injecteren

Op de zijkant van de zak met vloeistoffen staat opschrift dat beschrijft wat voor soort vloeistoffen er in de zak zitten: dit is vergelijkbaar met het etiket op een boodschappenartikel, met een beschrijving en vaak een lijst met ingrediënten.

De belangrijkste vloeistoffen staan ​​bekend als kristalloïde vloeistoffen, wat een waterige oplossing van minerale zouten en andere kleine, in water oplosbare moleculen betekent.

De verschillende typen zijn onder meer:

Normale zoutoplossing:dit is de meest gebruikte intraveneuze vloeistof. Het is een isotone kristalloïde oplossing die 0,9% natriumchloride bevat, wat overeenkomt met bloed zonder cellen of eiwitten. Deze bevat alleen elektrolyten en vocht. Dit wordt gebruikt voor eenvoudige vervanging van standaardvloeistof in situaties waarin een dier zonder andere problemen uitgedroogd kan zijn. Hypertone zoutoplossing:dit is meer geconcentreerd en bevat b.v. 3% natriumchloride. Dit wordt gebruikt in specifieke klinische situaties, bijvoorbeeld wanneer vloeistof vanuit de interstitiële ruimtes in de bloedsomloop moet worden gezogen (zoals oedeem van de hersenen)
1. A uitgebalanceerde elektrolytoplossing bekend als ‘Lactated Ringer’s oplossing’ of ‘Hartmann’s’ oplossing. Dit bevat een combinatie van elektrolyten die zijn ontwikkeld om enkele van de metabolische veranderingen tegen te gaan die optreden bij katten die lijden aan problemen zoals braken, bepaalde ziekten, enz.
Dextrose of glucosewordt soms opgenomen in vloeistoffen, voor situaties waarin een kat lage bloedsuikers kan hebben. Synthetische colloïdenzijn vloeistoffen voor intraveneus gebruik, en het zijn grote moleculen, die de tijd verlengen dat de vloeistoffen in de bloedbaan blijven. Deze moleculen zijn meestal albumine, een plasma-eiwit of synthetisch gemodificeerde suikers of collagenen. De meest gebruikte synthetische colloïdale oplossingen zijn hydroxyethylzetmeel (HES) en gelatine. Deze worden gebruikt om de vloeistof in de bloedbaan te vergroten bij katten die in bepaalde situaties vocht uit de intravasculaire ruimte hebben verloren. Volbloedwordt soms gebruikt als een soort vloeistoftherapie in bepaalde kritieke situaties waarin een kat volbloed heeft verloren: dit staat bekend als een bloedtransfusie.

Hoe geven dierenartsen vloeistoftherapie in veterinaire ziekenhuizen?

De meest voorkomende vloeistof die thuis wordt gebruikt, is een steriele zoutoplossing of een uitgebalanceerde elektrolytenoplossing, maar uw dierenarts zal u duidelijk advies geven over het gebruik ervan.

Eerst wordt de benodigde hoeveelheid vocht berekend door uw dierenarts, en dit is gebaseerd op een aantal verschillende factoren:

• De ziekte of situatie (zie hierboven)
• De aanwezigheid van hypovolemie (verminderd bloedvolume, bijvoorbeeld na een bloeding)
• De mate van uitdroging
• Aanhoudend verlies van vloeistoffen, b.v. als een kat bloedt, moet braken of diarree heeft
• Er wordt ook rekening gehouden met de urineproductie

De dierenarts berekent twee belangrijke hoeveelheden vloeistof.

1. Eerst moet de eerste vloeistofbolus worden gegeven om het vochttekort van de kat te corrigeren: dit is een relatief groot volume dat sneller wordt toegediend.
2. Ten tweede het volume dat nodig is om te voorzien in onderhoudsvloeistoffen, gebaseerd op het normale vochtverlies en de behoefte aan vervangende vloeistoffen voor een kat.

Het is belangrijk om de juiste hoeveelheid vloeistof te geven: Als er te veel vloeistof wordt toegediend, bestaat er na verloop van tijd een ernstig risico op een gevaarlijke vloeistofoverbelasting, waarbij vloeistof uit de bloedbaan in de longen lekt, wat leidt tot longoedeem, wat een levensbedreigende complicatie is.

Hoe geef je thuis vloeistoftherapie aan een kat?

Uw dierenarts zal u duidelijk advies geven over hoe u dit moet doen. De volgende informatie is een algemene richtlijn.

Welke vloeistoffen worden gebruikt voor thuisvloeistoftherapie?

Hiervoor kunt u alleen het speciale zakje met vloeistoffen gebruiken dat u van uw dierenarts heeft gekregen. De gebruikte vloeistoffen zijn dezelfde die worden gebruikt in veterinaire ziekenhuizen voor intraveneuze toediening.

Uw dierenarts zal u voorzien van de juiste wegwerpartikelen om de vloeistoffen te geven (zakjes, slangen, naalden, spuiten etc.) en zal u adviseren over de hoeveelheid vloeistof die u moet geven, hoe vaak etc.

De meest voorkomende vloeistof die thuis wordt gebruikt, is een steriele zoutoplossing of een uitgebalanceerde elektrolytoplossing die bekend staat als ‘Lactated Ringer’s oplossing’ of ‘Hartmann’s’ oplossing.

Hoe wordt de vloeistof feitelijk toegediend?

Er zijn verschillende manieren om de vloeistoffen aan uw kat toe te dienen.

De vloeistof kan rechtstreeks uit de zak met de vloeistof worden toegediend via een plastic slangetje, bevestigd aan een injectienaald die onder de huid wordt geïnjecteerd.De infuuszak wordt hoger gehouden dan de kat, zodat de vloeistof met behulp van de zwaartekracht onder de huid kan druppelen. Het duurt 5 – 20 minuten om de vloeistof toe te dienen en je moet je kat gedurende deze periode kalm houden: houd hem vast, aai hem of bied misschien wat eten aan. Soms kan de vloeistof via een grote spuit worden geïnjecteerd.

Het is het beste om het zakje met vloeistoffen op te warmen voordat u het toedient, door het ongeveer tien minuten in een kom met heet water te plaatsen. Idealiter zouden ze lauw moeten zijn wanneer ze worden geïnjecteerd: dit veroorzaakt minder ongemak dan koude vloeistof.

Hoeveel vloeistof wordt gegeven?

Gebruikelijk, er kan ongeveer 10-20 ml/kg vloeistof worden gegeven (dus 40-80 ml voor een typische kat van 4 kg) , meestal op één injectieplaats. Als u klaar bent, kunt u dit vocht zien als een zwelling onder de huid, als een klein kussentje.

Deze vloeistof zal geleidelijk in de bloedsomloop van de kat worden opgenomen en de zwelling zal in de loop van een paar uur afnemen.

Wat moet ik met de vloeistofzak doen als ik klaar ben?

De gedeeltelijk gebruikte vloeistofzak, de plastic slangetjes en de naald moeten tussen de verschillende toedieningssessies in de koelkast worden bewaard. Zorg ervoor dat u ze vóór elk gebruik weer op kamertemperatuur laat komen door ze ongeveer een uur uit de koelkast te halen. vooraf.

Wat kan verkeerd gaan?

Complicaties bij het toedienen van vocht komen zelden voor, waarbij het meest waarschijnlijke probleem een ​​infectie of irritatie op de injectieplaats is, wanneer deze opgezwollen en pijnlijk wordt. Als dit gebeurt, moet u dringend contact opnemen met uw dierenarts.

Hoeveel kost het om een ​​kat met vloeistoftherapie te behandelen?

De kosten van vloeistoftherapie omvatten de benodigde wegwerpartikelen (naalden, intraveneuze canule, verbandmiddelen, plastic slangen, zakken met steriele vloeistoffen), evenals het gebruik van de apparatuur (vloeistofpompen en standaards) en de professionele tijd die nodig is voor het opzetten en monitoren het toedienen van vloeistoftherapie.

Bij het thuis geven van subcutane vloeistoftherapie dienen de kosten van de wegwerpartikelen gedekt te worden.

Het is onmogelijk om de exacte kosten in te schatten, zoals die er zijn er zijn zoveel mogelijke factoren aan de hand op de achtergrond van individuele gevallen. U dient uw dierenarts om een ​​gedetailleerde schatting te vragen voordat u akkoord gaat met de behandeling.

Als algemene indicatie kan vloeistoftherapie in een ziekenhuisomgeving echter 0-200 kosten om op te zetten, met een vergelijkbaar dagelijks bedrag voor onderhoud zolang het nodig is. Subcutane vloeistoftherapie thuis kan $ 50 tot $ 150 kosten voor de benodigde apparatuur en training.

Conclusie

Vloeistoftherapie is een van de meest waardevolle hulpmiddelen die door dierenartsen worden gebruikt om ernstig zieke katten te behandelen, en vochttherapie thuis is een nuttige extra manier om katten met chronisch nierfalen te behandelen.

Veel Gestelde Vragen

Zorgen onderhuidse vloeistoffen ervoor dat katten zich beter voelen?

Als een kat uitgedroogd is, voelt hij zich ellendig, een beetje zoals een mens met een kater. Rehydratatie, door middel van vloeistoftherapie, zorgt er vaak voor dat katten zich direct comfortabeler voelen en dat ze beter gaan reageren, wakkerder en actiever zijn en meer betrokken zijn bij hun baasjes.

Wat doen IV-vloeistoffen voor katten?

Intraveneuze vloeistoffen corrigeren snel de vochtbalans in het lichaam van een kat, waardoor uitdroging en andere onevenwichtigheden in de stofwisseling worden gecorrigeerd. Dit kan in veel situaties levensreddend zijn, en katten voelen zich er ook veel beter door.

kattenbak voor grote katten

Hoe lang duurt het voordat een kat zich beter voelt na vocht?

Een kat zal zich beter voelen zodra hij of zij weer gehydrateerd is, wat slechts enkele minuten kan zijn nadat intraveneuze vloeistoffen zijn toegediend, of uren nadat subcutane vloeistoffen zijn toegediend.