Schurft is een informele term om elke huidaandoening te beschrijven die wordt veroorzaakt door mijten uit de sarcoptiform-familie. Katachtige schurft is een uiterst besmettelijke huidziekte. Veroorzaakt door de parasiet Notoedres hoeveel Deze mijten veroorzaken hevige jeuk.
Ook wel notoedrische schurft genoemd, huisdieren die besmet zijn met deze mijt ontwikkelen een schilferig uiterlijk op hun ‘huid’. Gelukkig is notoedrische schurft in de VS zeldzaam.
Omdat het zoönotisch is, treft kattenschurft ook mensen. Een besmetting met notoedrische schurft is ernstiger bij mensen met een aangetast immuunsysteem.
Wat veroorzaakt schurft?
De Notedres hoeveel mijt veroorzaakt schurft. Deze mijten zijn vergelijkbaar met andere leden van de familie Sarcopten schurft was canis die hondenschurft bij honden veroorzaakt. Notoedres hoeveel mijten hebben een vergelijkbare levenscyclus als Sarcoptes scabiei. Ook wel sarcoptische schurft genoemd, hondenschurft kan ook kittens treffen.
hoe goed kunnen katten horen
Katten zijn bijzonder gevoelig voor mijtenbesmettingen. De termen schurft en mijten worden vaak door elkaar gebruikt.
Er zijn een paar soorten schurft:
vrouwelijke oranje tabby
- Sarcoptische schurft – Ook bekend als hondenschurft.
- Notoedrische schurft - Deze mijten veroorzaken kattenschurft.
- Otodectische schurft – De mijt Otodectes cynotis veroorzaakt oormijt bij zowel katten als honden.
- Cheyletiellose – Cheyletiella blakei Mijten zijn de oorzaak van wandelende roos bij katten.
- Trombiculose – Deze parasitaire larven worden vaak vlooien genoemd en veroorzaken irriterende beten bij katten.
Demodicose wordt veroorzaakt door Demodex gekookt . Demodex is geen schurftmijt, maar veroorzaakt wel huidirritatie die leidt tot hevige jeuk en haaruitval. Demodex hoeveel is ook lid van de familie, maar wordt over het algemeen beschouwd als een normale bewoner van de kattenhuid.
De bontmijt, Lynxacarus radovskyi is een relatief veel voorkomende mijt in sommige delen van de VS, waaronder Florida, Texas en Hawaï. De mate van jeuk en ontsteking varieert per kat. Huisdieren hebben de neiging om een zout-en-peperachtige uitstraling aan hun vacht te krijgen.
Wat zijn de tekenen van schurft?
Typische symptomen van deze huidziekte zijn onder meer:
- Pruritus – Intense jeuk die niet reageert op behandeling met steroïden. De intense jeuk leidt tot overmatige verzorging en overmatig likken.
- Dermatitis – Krokante, gele laesies op de oren, het gezicht en de nek. Sommige katten hebben huidverkleuringen, met bultjes of schilferige huid. Geïnfecteerde katten hebben vaak zoveel jeuk dat ze hun huid beschadigen. Secundaire huidinfecties komen vaak voor.
- Haaruitval – Bij katten met een notoedrische schurftbesmetting komen vaak plekken met haaruitval voor als gevolg van voortdurend krabben en zelftrauma. Katachtige schurft kan zich ontwikkelen en het hele lichaam van het huisdier bedekken.
- Anorexia – Geïnfecteerde katten hebben vaak zoveel jeuk dat ze stoppen met eten en vaak afvallen. Dit kan zo ernstig zijn dat sommigen vermageren en kunnen overlijden.
Hoe wordt schurft gediagnosticeerd?
Als u bang bent dat uw huisdier last heeft van een mijtenplaag, maak dan een afspraak met uw dierenarts.
Na een grondig lichamelijk onderzoek neemt uw dierenarts enkele monsters af bij uw huisdier. Een eenvoudige test is het nemen van een stukje tape en dit onder een microscoop te onderzoeken. Dit is een eenvoudige, niet-invasieve test die de meeste huisdieren zeer goed verdragen.
Soms moet er mogelijk een meer invasief huidschraapmonster worden genomen. Meestal is hiervoor verdoving nodig. Veel soorten schurftmijten veroorzaken vergelijkbare klinische symptomen bij huiskatten. De diagnose wordt dus bevestigd door de huid van uw kat onder een microscoop te onderzoeken.
Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen schurft bij katten en bij honden. Katten die besmet zijn met sarcoptische schurft hebben een slechtere prognose, vooral bij katten met een depressief immuunsysteem.
Het fragmentarische haarverlies en de intense jeuk kunnen lijken op de schimmelinfectie ringworm. De behandelingen zijn voor elk van deze huidziekten heel verschillend.
Hoe wordt schurft behandeld?
Miralax dosering voor katten
Gelukkig is schurft over het algemeen een gemakkelijk te behandelen huidziekte. Er zijn verschillende behandelmogelijkheden voor uw huisdier. Raadpleeg altijd uw DVM voordat u medicijnen aan uw huisdier toedient.
- Kalkzwaveldips
- Kalkzwaveldips zijn één behandeling. Wekelijkse dips gedurende maximaal 4-8 weken zijn noodzakelijk, waarbij twee negatieve huidtesten de oplossing bevestigen.
- Kalkzwaveldips zijn veilig en zeer effectief, maar weinig katten vinden het leuk om ‘gedompeld’ te worden. Helaas ruikt dit product vies en kan het de vacht van uw kat tijdelijk geel kleuren. Het kan ook vlekken veroorzaken op jou en je badkamerhanddoeken, dus draag altijd handschoenen!
- Daarna moet uw kat op natuurlijke wijze drogen. Mogelijk moet u de kegel van schaamte, ook wel Elizabethaanse halsband genoemd, uitbreken om te voorkomen dat uw kat het product likt.
- Het is belangrijk om alle huisdieren in huis te behandelen. Dit is om herbesmetting te voorkomen.
- Injecteerbare insecticiden
- Ivermectine wordt elke twee weken door uw DVM toegediend als een injectie onder de huid van uw kat (subcutaan). Drie behandelingen zijn doorgaans voldoende om een plaag te elimineren.
- Doramectine is een enkelvoudige injectie die uw dierenarts subcutaan kan toedienen.
- Actuele medicijnen
- Selamectine is een plaatselijk spot-on medicijn dat elke twee weken (gedurende drie behandelingen) kan worden toegediend op de huid tussen de schouderbladen van uw huisdier.
- Glucocorticoïde medicijnen
- Uw dierenarts kiest ervoor om uw huisdier een injectie met glucocorticoïden of steroïden te geven. Dit medicijn behandelt niet echt de oorzaak (d.w.z. het doodt de mijten niet), maar het helpt wel de jeuk te verminderen. Dit zal je kat de broodnodige verlichting geven.
- Antibiotica
- Niet alle katten hebben antibiotica nodig. Deze zouden eventuele secundaire bacteriële infecties moeten behandelen. Antibiotica zullen de mijten niet doden.
Er zijn enkele medicijnen die werken bij de behandeling van kattenschurft, maar waarvoor geen vergunning is verleend. U dient eventuele behandelingskeuzes voor uw huisdier met uw dierenarts te bespreken.
Hoe kan ik schurft bij mijn kat voorkomen?
Nu is de vraag die bij iedereen opkomt na het lezen van al deze informatie: hoe kan ik in eerste instantie voorkomen dat mijn huisdier schurft krijgt?
Terwijl de schurftmijt, Notoedres hoeveel is een obligaat huidparasiet, ze kunnen niet lang in het milieu overleven. Direct contact tussen dieren is de meest voorkomende vorm van overdracht. Waar mogelijk moet u het contact van uw kat met zwerfkatten of wilde vossen voorkomen of tot een minimum beperken.
prijs van de belangrijkste wasbeerkat
Als uw kat alleen binnen is, is de kans natuurlijk kleiner dat hij notoedrische schurft krijgt. Het kan nog steeds gebeuren, omdat we de mijt voor een korte periode binnenshuis kunnen dragen.
Reizende katten en katten die regelmatig verzorging nodig hebben, moeten dit doen in een instelling met uitstekende hygiëne- en desinfectieprotocollen.
Sommige plaatselijke medicijnen of insecticiden kunnen als preventieve methode worden gebruikt. Dit is vooral handig als je een binnen- en buitenkat hebt. Praat met uw dierenarts om een persoonlijk plan voor u en de levensstijl van uw huisdier op te stellen.
Veel Gestelde Vragen
Kan ik schurft krijgen van mijn kat?
Ja, de mijt die kattenschurft veroorzaakt, is zoönotisch. Dit betekent dat het ook mensen kan besmetten. Als u bang bent dat u schurft heeft, neem dan contact op met uw huisarts.
Zal de schurft van mijn kat verdwijnen zonder behandeling?
Als uw kat kattenschurft/notoedrische schurft heeft, is behandeling helaas nodig om beter te worden.
Mijn kat is een kat die alleen binnenshuis leeft, maar er is schurft vastgesteld. Hoe is dit mogelijk?
Hoewel binnenkatten een veel lager risico lopen dan hun vrij rondlopende soortgenoten, kunnen ze toch de mijt oplopen. Dit komt omdat andere huisdieren en zelfs mensen mijten van buiten mee naar huis kunnen nemen.