Van evenwichtsproblemen en moeite met lopen tot trillingen en toevallen: problemen met het zenuwstelsel van een kat kunnen beangstigend zijn. In dit artikel leert u welke delen van het lichaam van een kat kunnen worden aangetast door een neurologische aandoening, vijf veel voorkomende neurologische aandoeningen bij katten en hun oorzaken, en enkele veelgestelde vragen.

Lees ook: 10 gevaarlijkste ziekten bij katten

Wat zijn neurologische aandoeningen bij katten?

Neurologische aandoeningen beïnvloeden de hersenen, het ruggenmerg en het zenuwstelsel en veroorzaken een reeks symptomen.

Een neurologische aandoening is iets dat het zenuwgeleidingssysteem van het lichaam beïnvloedt. Dit omvat voornamelijk de hersenen en het ruggenmerg, maar kan ook zenuwen omvatten die ook in wisselwerking staan ​​met andere delen van het lichaam, zoals spieren.

Er zijn veel verschillende soorten neurologische aandoeningen bij katten met veel verschillende oorzaken, die verschillende delen van het lichaam aantasten. Sommige aandoeningen veroorzaken klinische tekenen en symptomen in meer dan één deel van het lichaam. Dit kan er ook toe leiden dat twee katten met dezelfde neurologische ziekte zeer verschillende ziektesymptomen vertonen.

Lees ook: 10 fascinerende feiten over kattenhersenen

5 meest voorkomende neurologische aandoeningen bij katten

Dit artikel behandelt vijf van de meest voorkomende neurologische aandoeningen bij katten. Sommige zijn bredere categorieën, andere zijn specifieker. Ze kunnen allemaal meer dan één onderliggende oorzaak hebben.

Twee katten die aan dezelfde ziekte lijden, kunnen er heel verschillend uitzien en twee verschillende aandoeningen kunnen dezelfde ziektesymptomen veroorzaken. Sommige ziekten bij katten kunnen neurologisch lijken, maar hebben in plaats daarvan een andere oorzaak.

Dit artikel is bedoeld om u wat algemene kennis te geven, maar is niet bedoeld als hulpmiddel bij de diagnose van een bepaalde aandoening. De diagnose van een neurologische aandoening moet altijd de verantwoordelijkheid van uw dierenarts zijn.

1. Hersentumoren

Veranderingen in gedrag en mentaliteit komen vaak voor bij hersentumoren.

A hersentumor is een massa abnormaal weefsel dat zich in de hersenen van de kat ontwikkelt. In veel gevallen gaat het om een ​​kankergezwel dat voortkomt uit een van de weefsels van de hersenen zelf. Het meest voorkomende type kankerachtige hersentumor bij katten wordt een meningeoom genoemd. Een glioom is een ander type.

Hersengroei kan ook niet-kankerachtig zijn, in het geval van ontstekingsmassa's of parasitaire infecties.

Symptomen: Aanvallen komen vaak voor en treden op wanneer een abnormaal signaal in de hersenen wordt versterkt, waardoor hyperactiviteit ontstaat. Voorvallen kunnen bestaan ​​uit volledige aanvallen met bewustzijnsverlies, convulsies, hypersalivatie, urineren en ontlasting. Er kunnen ook subtielere focale aanvallen worden waargenomen, die kunnen lijken op spiertrekkingen of trillingen terwijl een kat nog wakker is. Veranderingen in de mentale toestand en het gedrag van een kat kunnen ook vaak voorkomen.

Diagnose: Een dierenarts kan veronderstellen dat er een hersentumor aanwezig is als er epileptische aanvallen aanwezig lijken te zijn, vooral bij een oudere kat. Hoewel een hersentumor op elke leeftijd kan worden gezien, is er een hoger risico voor katten ouder dan 10 jaar. Voor het nauwkeurig diagnosticeren van een hersentumor is beeldvorming met magnetische resonantie beeldvorming (MRI) nodig. Röntgenfoto's zijn van weinig nut om de hersenen te beoordelen en veel katten zullen er geen afwijkingen aan hebben bloed werk . Deze diagnostische tests kunnen echter nuttig zijn om andere ziekteoorzaken uit te sluiten.

Behandeling: De behandeling zal afhangen van de waargenomen ziekteverschijnselen en de nauwkeurigheid van de diagnose. De meningeoom-hersentumor bij katten kan operatief worden verwijderd. Gliomen kunnen dat ook zijn, maar zijn moeilijker. Deze operaties worden doorgaans uitgevoerd door een dierenarts of neurologiespecialist.

ragdoll met kort haar

Als de tumor niet kan worden verwijderd, kunnen de symptomen onder controle worden gehouden. Een kat met epileptische aanvallen kan worden behandeld met een anticonvulsivum. Veel voorkomende zijn onder meer fenobarbital En levetiracetam (Keppra). Aan katten met gedragsveranderingen kan een antidepressivum worden voorgeschreven angst medicatie leuk vinden fluoxetine . Gabapentine kan ook worden gebruikt voor zowel gedrag als pijn en heeft een milde anticonvulsieve werking.

Prognose: Katten kunnen het soms goed doen met de medische behandeling als ze een hersentumor hebben, maar er is altijd de zorg dat een tumor zal blijven groeien. Katten met meningeomen die operatief worden verwijderd, kunnen een goede langetermijnprognose hebben. omdat deze hersentumoren zich meer op het hersenoppervlak bevinden en gemakkelijker kunnen worden verwijderd. Gliomen en andere typen tumoren die zich dieper in de hersenen bevinden, hebben een minder gunstige prognose en vereisen vaak voortgezette medische behandeling.

Lees ook: Alzheimer bij katten: oorzaken, symptomen en behandeling

2. Idiopathische epilepsie

Het poten of kauwen op iets dat er niet is, wordt ‘vliegenbijten’ genoemd.

Epilepsie kan een andere oorzaak zijn van aanvallen bij katten. De term idiopathisch betekent simpelweg dat de specifieke oorzaak van de aanvallen onbekend is. Bij katten met idiopathische epilepsie wordt de diagnose meestal op jongere leeftijd gesteld, tussen de leeftijd van 6 maanden en 6 jaar. Voor een echte diagnose van idiopathische epilepsie moeten andere oorzaken van aanvallen, zoals infecties of hersentumoren, volledig worden uitgesloten met laboratoriumwerk en MRI-beeldvorming.

Symptomen: Zoals gezegd kunnen epileptische aanvallen de klassieke verschijning omvatten van convulsies, hypersalivatie en verlies van lichaamsfuncties. Maar focale aanvallen, die milder zijn en optreden terwijl een kat nog bij bewustzijn is, kunnen ook worden gezien bij epilepsie. Focale aanvallen kunnen spiertrekkingen in het gezicht of ledematen omvatten, trillingen , onvrijwillig hoofdschudden, of het klauwen of kauwen op iets dat niet zichtbaar is. Dit laatste teken wordt vliegenbijten genoemd.

Diagnose: Om een ​​aanval echt te kunnen diagnosticeren, moet een apparaat dat een elektro-encefalogram (EEG) wordt genoemd, worden aangesloten om hersengolven te registreren terwijl de gebeurtenis plaatsvindt. Helaas is dit vaak onpraktisch, omdat aanvallen zonder waarschuwing kunnen optreden en niet met nauwkeurigheid kunnen worden voorspeld. Aanvullend onderzoek om andere oorzaken van aanvallen uit te sluiten wordt vaak aanbevolen. Dit omvat MRI-beeldvorming van de hersenen, algemeen bloedonderzoek en testen op infectieuze en parasitaire ziekten .

Behandeling: Echte idiopathische epilepsie kan alleen worden behandeld met anticonvulsieve medicatie. De twee meest gebruikte medicijnen zijn fenobarbital en levetiracetam (Keppra). Deze medicijnen helpen de abnormale overactiviteit in de hersenen die tot epileptische aanvallen leidt, te verminderen. Zelfs met medicatie kan nog steeds worden verwacht dat er een paar keer per jaar een aanval zal optreden en dat aanpassing van de dosering in de loop van de tijd nodig kan zijn.

Prognose: De prognose voor idiopathische epilepsie bij katten is doorgaans goed, zolang meer zorgwekkende oorzaken van aanvallen zijn uitgesloten en de respons op medische therapie goed is. Deze katten kunnen een leven leiden normale levensduur in de meeste gevallen.

Lees ook: Waarom trilt en bibbert mijn kat? (En hoe te helpen)

3. Aangeboren aandoeningen

Aangeboren aandoeningen manifesteren zich vaak al heel vroeg in het leven van een kat.

Aangeboren aandoeningen zijn aandoeningen die een kat genetisch erft, of die zich al heel vroeg ontwikkelen terwijl een kitten zich vóór de geboorte nog bij de moeder aan het ontwikkelen is. De meest voorkomende bij katten zijn onder meer waterhoofd (een abnormale ophoping van hersenvocht rond de hersenen) en cerebellaire hypoplasie . Dit laatste treedt op wanneer een kat wordt geboren met een abnormaal klein cerebellum. De meest voorkomende oorzaak van beide waterhoofd En cerebellaire hypoplasie bij katten is er sprake van vroege infectie met het kattenziektevirus, ook wel kattenziekte genoemd kattenpanleukopenievirus .

Symptomen: Katten met hydrocephalus kunnen verschillende symptomen hebben, afhankelijk van hoe ernstig de vloeistofdruk in de schedel is. Tekenen kunnen zijn: mentale saaiheid, moeite met zindelijkheidstraining en epileptische aanvallen. De vorm van de schedel en de oogpositie kunnen abnormaal lijken. Een kitten kan coördinatie- en evenwichtsproblemen hebben.

Omdat slechts één deel van de hersenen wordt aangetast, zullen katten met cerebellaire hypoplasie gewoonlijk alleen afwijkingen vertonen in hun coördinatie van bewegingen. Een hypermetrische of ganzenstap-overdreven gang is gebruikelijk. Intentietrillingen, die overdreven bewegingen beschrijven tijdens pogingen tot gerichte bewegingen zoals eten, drinken of spelen met speelgoed, komen ook vaak voor.

mogen katten chips hebben

Diagnose: Beide aandoeningen kunnen door een dierenarts sterk worden vermoed op basis van een lichamelijk onderzoek, de jonge leeftijd van de kat en beschrijvingen van wat de ouder van het huisdier thuis ziet. De diagnose kan worden bevestigd met CT- of MRI-beeldvorming.

Behandeling: Hydrocephalus kan moeilijk te behandelen zijn. Gevallen waarbij een kat slechts licht getroffen is, behoeven mogelijk geen behandeling. Als er voldoende vochtzwelling aanwezig is om abnormale tekenen van verhoogde druk in de schedel te veroorzaken, kunnen orale medicijnen, waaronder corticosteroïden, worden gebruikt om de zwelling te verminderen. In ernstige gevallen of gevallen die niet goed reageren op medische behandeling, kan operatief een permanente shunt worden geplaatst om het overtollige vocht in het hoofd te laten wegvloeien.

Voor katten met cerebellaire hypoplasie bestaat geen behandeling, omdat het verlies van het cerebellum al heeft plaatsgevonden. Dit is echter geen progressieve aandoening en de meeste katten kunnen zich aanpassen aan hun handicaps.

Beide ziekten worden veroorzaakt door het kattenpanleukopenievirus, een onderdeel van het kattenziektevirus FVRCP of kattenziektevaccin . Katten vaccineren zodat het virus tijdens de zwangerschap niet kan worden doorgegeven aan kittens is de meest effectieve manier om deze aandoeningen te voorkomen.

Prognose: Bij hydrocephalus hangt de prognose af van de ernst van de klachten en de hoeveelheid vochtzwelling in het hoofd. Katten die mentaal saai of blind zijn of epileptische aanvallen hebben, kunnen zonder chirurgische behandeling een slechte prognose hebben. Katten met een mildere ziekte kunnen met medicijnen worden behandeld. Hoewel er geen behandeling bestaat voor cerebellaire hypoplasie, kunnen deze katten zich aanpassen aan hun handicaps en een volwaardig leven leiden met de juiste verzorgers.

Lees ook: Waarom bewegen katten met hun hoofd? Een dierenarts legt het uit

4. Vestibulaire ziekte

Een kanteling van het hoofd kan een teken zijn van een vestibulaire ziekte.

Vestibulaire ziekte verwijst naar een probleem met evenwicht en coördinatie. Dit kan gebeuren in het binnenoor (wat perifere vestibulaire ziekte wordt genoemd) of in de hersenen (wat centrale vestibulaire ziekte wordt genoemd).

Symptomen: Katten met een vestibulaire aandoening hebben hun hoofd vaak naar één kant gekanteld en hebben moeite met staan ​​en lopen. Ze hebben de neiging om slechts naar één kant te leunen of te lopen, of in een cirkel te lopen, in dezelfde richting als de ander hoofd kantelen . In de meeste gevallen wordt een teken gezien dat nystagmus wordt genoemd, waarbij de ogen herhaaldelijk onvrijwillig heen en weer of op en neer bewegen. Vestibulaire ziekte kan veroorzaken misselijkheid En weinig trek .

Diagnose: Vestibulaire ziekte kan verschillende oorzaken hebben. Bij een zeer jonge kat of kitten is feliene infectieuze peritonitis (FIP)-virus is een veel voorkomende oorzaak. Andere oorzaken zijn onder meer infecties van het binnenoor, infecties die het binnenoor binnendringen en de hersenen aantasten, en hersentumoren. In sommige gevallen wordt er geen oorzaak gevonden, in welk geval de vestibulaire ziekte idiopathisch wordt genoemd.

kattenbak klein appartement

Een dierenarts kan in eerste instantie testen op een oorontsteking met ooruitstrijkjes. Als vermoed wordt dat het binnenoor betrokken is, kunnen röntgenfoto's van de schedel worden overwogen, maar een CT-scan geeft betere informatie. Een MRI kan worden overwogen als er sprake is van een hersentumor of infectie. Er bestaat geen specifieke test voor FIP, maar een dierenarts kan aannemen dat dit de oorzaak is bij een jong katje met een vestibulaire ziekte, samen met andere bevindingen uit laboratoriumonderzoek.

Behandeling: Binnenoorinfecties kunnen worden behandeld, maar vereisen soms naast antibiotica ook een operatie. Infecties die de hersenen bereiken, kunnen ook worden behandeld als ze vroeg genoeg worden opgemerkt. De behandeling van een hersentumor of een andere kankeroorzaak kan beperkt zijn, maar is afhankelijk van het tumortype en de locatie. Meestal worden de opties voor bestraling en/of chemotherapie besproken. De behandeling van FIP bevindt zich nog in de beginfase en antivirale behandeling is niet direct beschikbaar.

Prognose: De prognose voor vestibulaire aandoeningen veroorzaakt door een binnenoorontsteking is goed en kan nog steeds redelijk zijn bij een herseninfectie als deze vroeg genoeg wordt opgemerkt. De prognose voor ziekten veroorzaakt door een tumor of andere vorm van kanker is meestal slecht, vooral bij oudere katten. Hoewel nieuwere onderzoeken naar antivirale behandelingen veelbelovend zijn, heeft FIP ​​de neiging zich snel te ontwikkelen en heeft het nog steeds een behoedzame tot slechte prognose. Sommige gevallen van idiopathische vestibulaire aandoeningen, die vaak voorkomen bij oudere katten, kunnen binnen 2-3 dagen vanzelf verdwijnen. In deze gevallen is de prognose doorgaans zeer goed.

Lees ook: Ataxie bij katten: oorzaken, symptomen en behandeling

5. Cognitieve disfunctie

Cognitieve stoornissen kunnen gedragsveranderingen bij oudere katten veroorzaken.

Cognitieve disfunctie bij katten , ook wel eens genoemd kat dementie komt vaak voor bij oudere katten. Cognitieve disfunctie wordt beschouwd als een degeneratieve leeftijdsgebonden aandoening. Deze katten zijn doorgaans ouder dan 10 jaar en zijn meestal dichter bij de 15 jaar of ouder.

Symptomen: Tekenen kunnen variëren, maar kunnen desoriëntatie omvatten, ronddwalen zonder duidelijk doel of doel, gebrek aan interesse in spel of speelgoed, langdurig naar niets in het bijzonder staren, plassen en ontlasting buiten de kattenbak en plotselinge perioden van luide vocalisatie , vaak 's nachts.

Diagnose: Cognitieve disfunctie is een diagnose van uitsluiting, wat betekent dat eerst andere ziekten moeten worden uitgesloten. Dit omvat vaak laboratoriumwerk om uit te sluiten leverziekte , nierziekte , hyperthyreoïdie , En hoge bloeddruk , en kan zo ver gaan als een MRI om een ​​hersentumor of een andere primaire neurologische ziekte uit te sluiten.

Behandeling: Er is geen goedgekeurde behandeling voor katten, maar een medicijn dat is goedgekeurd voor honden, genaamd selegiline, kan worden overwogen. Het voeren van diëten met veel vitamine E en andere antioxidanten kan het verouderingsproces helpen vertragen en kan worden overwogen voor oudere katten.

Het handhaven van een stimulerende omgeving kan ook helpen. Voor katten met cognitieve stoornissen is het belangrijk om dit te behouden kattenbak gemakkelijk toegankelijk, met minimaal één extra bak per kat in huis. Vermijd het aanbrengen van wijzigingen in de thuisomgeving die tot verwarring kunnen leiden.

Prognose: Cognitieve stoornissen op zichzelf worden niet als een terminale ziekte beschouwd, maar kunnen leiden tot frustraties en problemen met de zorg thuis. Veel katten met cognitieve stoornissen hebben, omdat ze doorgaans ouder zijn, andere ziekten of kwalen die ook aandacht vereisen.

Lees ook: 9 veranderingen in kattengedrag waar u zich zorgen over kunt maken

Kunnen neurologische aandoeningen bij katten worden genezen?

Er is een zeer variabele prognose voor neurologische aandoeningen bij katten.

Helaas is er geen eenvoudig antwoord op deze vraag, omdat neurologische aandoeningen bij katten veel verschillende oorzaken kunnen hebben en verschillende delen van het lichaam op verschillende manieren kunnen beïnvloeden.

Soms is herstel mogelijk, afhankelijk van de oorzaak. Infectieziekte, bijv toxoplasmose of binnenoorontstekingen kunnen met medicijnen worden behandeld als de symptomen niet te ernstig zijn. Sommige infectieuze oorzaken, zoals FIP, zijn op dit moment niet erg behandelbaar, maar er zijn beloftes van betere behandelingsopties in de toekomst met meer onderzoek.

Sommige gevallen van neurologische aandoeningen bij katten kunnen niet worden genezen, maar kunnen wel met succes worden behandeld. Katten met epilepsie kunnen hun epilepsiestoornis met medicijnen onder controle krijgen en toch een goede levenskwaliteit hebben. Katten met bewegings- of evenwichtsproblemen als gevolg van cerebellaire hypoplasie kunnen nog steeds een volwaardig leven leiden in het juiste huis met de juiste verwachtingen, en katten met cognitieve stoornissen hebben thuis gewoon wat extra liefdevolle aandacht nodig.

Het allerbelangrijkste bij neurologische aandoeningen bij katten is om zoveel mogelijk tot een diagnose te komen. Sommige ziekten kunnen een neurologische aandoening nabootsen, maar een dierenarts kan het verschil vaak in eerste instantie met een examen vaststellen. Om van daaruit tot een diagnose te komen, zijn mogelijk meer tests nodig, maar het zal er wel voor zorgen dat de behandeling en andere aanbevelingen de meest nauwkeurige zijn.

Lees ook: 11 signalen dat u uw kat naar de eerste hulp moet brengen

Veel Gestelde Vragen

Hoe weet ik of mijn kat een neurologisch probleem heeft?

De beste manier om te bevestigen dat er een neurologische aandoening aanwezig is, is door uw kat door een dierenarts te laten onderzoeken. Er zijn veel aandoeningen die een neurologische aandoening kunnen nabootsen. Een kat kan bijvoorbeeld struikelen of moeite hebben met lopen vanwege uitdroging of zwakte.

Dit kan bij veel aandoeningen voorkomen, niet alleen bij neurologische aandoeningen. Uw dierenarts zal een neurologisch onderzoek uitvoeren om te bepalen of er sprake is van een neurologische disfunctie, of dat er mogelijk een andere oorzaak de oorzaak is.

Wat veroorzaakt plotselinge neurologische problemen bij katten?

Er zijn verschillende oorzaken van plotselinge neurologische problemen bij katten. Bacteriële of virale infecties kunnen, als ze zich voordoen, leiden tot een snel begin van de ziekte. Trauma kan leiden tot neurologische veranderingen als de hersenen of het ruggenmerg worden aangetast.

Parasitaire infecties, zoals toxoplasmose, kunnen snel optreden. Sommige katten kunnen jarenlang een parasiet zoals toxoplasmose herbergen zonder tekenen van ziekte, totdat het immuunsysteem om een ​​andere reden wordt aangetast, waardoor de parasiet kan terugkeren.

Chronische ziekten kunnen ook leiden tot een ogenschijnlijk plotseling optreden van neurologische symptomen. Hersenlaesies kunnen, net als een hersentumor, in de loop van de tijd langzaam groeien. Het lichaam van een kat kan de aanwezigheid van een tumor of kanker tolereren totdat een bepaalde drempel wordt bereikt. Zodra deze drempel wordt overschreden en het lichaam dit niet langer kan verdragen, kunnen neurologische verschijnselen optreden.

Wat zijn de neurologische symptomen van toxoplasmose bij katten?

Toxoplasmose wordt veroorzaakt door de protozoaire parasiet Toxoplasma gondii. In veel gevallen vertonen katten die besmet zijn met deze parasiet helemaal geen tekenen van ziekte, omdat hun immuunsysteem de parasiet onder controle houdt.

Maar als het immuunsysteem om een ​​andere reden verzwakt is, kan toxoplasmose ontstaan. Dit kan voorkomen bij zowel jonge als oude katten. De meest voorkomende symptomen van toxoplasmose zijn koorts, slechte eetlust en lethargie.

Neurologische symptomen kunnen bestaan ​​uit een abnormale pupilgrootte en reactie op lichtstimulatie, gebrek aan evenwicht en coördinatie, rondjes lopen, gedragsveranderingen, moeite met kauwen en slikken, toevallen en verlies van de normale blaas- en darmfunctie.